10 uur reden we richting Amsterdam. Daar was het al een uur wachten voor de behandeling. Dus pas 11.45 aan de beurt. Vrijwilligers van de Regenboogboom kwamen wat afleiding brengen waar Joric in eerste instantie niet zo op zat te wachten ;-). Hij wilde naar huis!!
Eindelijk aan de beurt wordt de behandeling afgewerkt. Ik vraag nog even te kijken naar de wond op Jorics hoofd waar spontaan een korst is ontstaan op littekenweefsel en wat steeds groter wordt.
De assistent neemt het serieus op en vraagt haar supervisor erbij. Deze wil dat de neurochirurg er zelf naar komt kijken want het ziet er geïnfecteerd uit en er us bezorgdheid dat dit het hoofd in kan gaan. Dus we wachten ...... een half uur op de neurochirurg. Eerst komt een assistent-neuro. Die kijkt en zegt dat ze haar supervisor erbij haalt. Dus we wachten..... Maar dan komt 'onze' neurochirurg, Hedy Folkersma, zelf. Zij heeft Joric vaak geopereerd en kent hem goed. Joric is blij haar te zien. Ze neemt alle tijd en kletst ook even gezellig over hoe het gaat en geeft antwoord op Jorics intelligente vragen. Zij vindt de wond er ook niet goed uit zien (zelfde als een jaar geleden met een ok-wond die niet wilde genezen). Ze stelt Joric gerust dat het niet zijn schuld is dat het open gegaan is, dat zou ook gebeurd zijn, ook al had hij er niet aan gekriebeld.
De plastisch chirurg wordt voor ons gebeld. Hij/zij moet ernaar kijken en een behandelplan maken. Dus afscheid van Hedy en wachten op de volgende witte jas. Even later worden we verzocht naar de poli plastisch chirurgie te gaan. In 14 uur nemen we daar plaats in de wachtkamer. Na een half uur worden we wat ongeduldig. Dus vragen hoe lang het nog duurt. (Dit herhaalt zich een paar keer waarbij ik steeds wat ongeduldiger en minder aardig wordt). Na 2,5 uur !!!! worden we eindelijk binnen geroepen. Ons humeur is gezakt tot vriespunt. Maar we treffen een hele lieve arts die Joric erg gerust stelt terwijl ze aan z'n hoofd prutst. De korst wordt verwijderd waarna een lelijk geïnfecteerde plek te zien is. Het wordt dicht 'geschroeid' met een agressief goedje waarna we met een recept voor zalf naar de AMC apotheek gestuurd worden. Daar mogen we, jawel, nog 20 min wachten voor we aan de beurt zijn. Dan beweert een apotheek mevrouw dat ze de voorgeschreven zalf alleen mag meegeven als het om een of andere mrsa (of zoiets) besmetting gaat. Wat...? 'De arts heeft het voorgeschreven mevrouw, dus u hebt dat gewoon mee te geven zoals op het briefje staat'. Humeur nu tot -10. Uiteindelijk geeft ze het mee.... Pffff. Racen naar de auto en hop naar huis. 10 minuten later zittend we samen in de auto keihard mee te zingen met de radio. Humeur +30!
18.15 uur zijn we thuis. Ander dagje dan gepland !!!
